హుష్షురష్షునిపించే ఎండాకాలం.. మండేకాలం.. వచ్చేసింది. ఉదయం నుండే ఏసీలూ.. కూలర్లూ.. బయ్యిబయ్యిమని తిరిగేస్తూవుంటాయి. ఫంక్షన్ హాళ్ళూ.. షాపింగ్ మాల్సూ.. అన్నీ ఏసీలే.. ప్రయాణాలు కూడా ఏసీ బళ్ళలోనే.. ఏంటో.. అవిలేందే వుండలేని పరిస్థితి ఇప్పుడు.. వీపున కట్టుకునే ఏసీ మిషన్లు కూడా వచ్చేస్తాయేమో త్వరలో..
అలా ఓ ముఫ్ఫై, నలభై, ఏభై ఏళ్ల వెనక్కి.. ఓసారి వెళ్ళొద్దాం.. ఇప్పుడు మనం అలవాటు పడిపోయిన ఈ సౌకర్యాలన్నీ అప్పుడేవీ? అయినా శుభ్రంగా బానేవున్నాము. చాలా హాయిగా కూడా వున్నాము. ఒకానొకచోట కనీసం ఫాన్లు కూడా వుండేవి కావు. అయినా హాయిగా వుండేవాళ్ళం..
ఓ సారి గుర్తు చేసుకోండి ఆరోజులు. పెరట్లో ఏ వేప చెట్టు కిందో.. కొబ్బరి చెట్టు కిందో.. ఏ నులక మంచమో.. లేకపోతే మడతమంచమో వాల్చుకుని. నడుం వాల్చిన రోజులు ఎంత బావుండేవో.. ఇప్పుడు ఆ ఏసీలు వేసుకుని.. తలుపులు బిడాయించుకుని.. బయట ఎవడు కాలింగ్ బెల్ కొడుతున్నాడో వినపడక.. ఏసీ చల్లదనానికీ వణికి.. ఆనక వచ్చే కరెంటుబిల్లుకీ కూడా వణికే రోజులు ఇవి.
ఇహ.. సాయంత్రం అయేసరికి వాకిట్లో చల్లటి నీళ్లు వత్తుగా చల్లి.. వరుసగా నవారు మంచాలు, మడతమంచాలు పెద్దలకి .. కిందన పరుపులు, పాతచీరలతో కుట్టిన మెత్తని బొంతలు.. పిల్లలు, ఆడవాళ్లు.. వేసుకుని... ఏడింటికల్లా భోజనాలు ముగించేసి.. ఈ పక్కల మీదకి చేరేవారు. పిల్లలంతా.. ఏ బామ్మగారి చుట్టూ చేరితే.. ఆవిడ చెప్పే కధలు వింటూనో.. లేదా పైన కనపడే ఆకాశంలో చుక్కలు లెక్కపెడుతూ.. తలా కాసిని వాటాలు వేసుకుంటూనే.. పక్కన చెట్ల నుంచి వీచే చిరుగాలికి నెమ్మదిగా నిద్రలోకి జారుకునేవారు.
పెద్దలకైతే తమ లోకాభిరామాయణాలు తమకి వుండనే వుంటాయి. మంచాల కింద మట్టి కూజాలలో నీళ్లు నింపుకుని.. మధ్య మధ్యలో గాలి స్ధంభిస్తే తమకి, పిల్లల కి విసరడానికి తాటాకు విసనకర్రలు కూడా పక్కనే పెట్టుకునేవారు. ఎక్కడా దోమలు అనే మాటే లేదు. ఎంత బావుండేవి ఆ రోజులు.
ఎప్పుడైనా ఈ ఎండాకాలం
రాత్రుళ్లు ముసురు పట్టి.. చిన్న జల్లు పడ్డాకూడా లేవడానికి బద్దకం.. ఆ.. ఇదేం వానలే. పడదులే.. మనల్ని లేపడానికే వచ్చింది.. మనం లోపలకి వెళ్ళగానే తగ్గిపోతుంది.. ఈ చినుకులని లెక్క చేయకూడదనుకుంటూ.. దుప్పటి ని నిండా ముసుగేసుకున్నా కూడా.. ఆ వాన అంతకన్నా మొండిది.. మనం లేచేదాకా సూదుల్లాంటి చినుకులతో పొడిచి, పొడిచి.. ఇంట్లోకి తరిమేది. కాస్త తెరిపివ్వగానే.. మనమూ.. మన బొంతా తిరిగి తయారమేవాళ్ళం బయటకి రావడానికి. ఆ మట్టివాసన ఎంత బావుండేదో.. పీలుస్తూ.. మళ్లీ గాఢనిద్ర లోకి జారుకునేవాళ్ళం.
ఉదయమే... తెల్లారిందోయ్.. లేవండోయ్ అంటూ.. సూరిబాబు గారి సూది చురుకులూ... కొక్కొరోకో కూతలూ.. పేడనీళ్ళ కళ్ళాపి వాసనలూ.. చుయ్ చుయ్ అంటూ పాలపొదుగుల నుంచి పాలుపిండేటప్పుడు వచ్చే శబ్దాలూ.. వీటన్నితో పాటు.. లేవరా వెధవాయ్ అనే పెద్దల అష్తోత్తరాలతో.. బద్ధకంగా వళ్ళు విరుచుకుంటూ లేచే ఉదయాలూ..
అబ్బే.. ఇప్పుడెక్కడా లేవు.. కాగడా వేసి వెతికినా.. అంజనం వేసి చూసినా కానరావు..
ఏవీ? ఇప్పుడేవీ? ఆ అనుభూతులూ.. అనుభవాలూ.. అర్ధరాత్రి దాకా.. టీవీలూ, ఫోన్లూ.. ఏసీ లతో బంధించిన గదులు.. లోపలిగాలి బయటకిపోక..బయటగాలి లోపలకి రాక.. మట్టివాసన స్థానే .. రూమ్ స్ప్రే లు కొట్టుకుంటూ.. ఏదో బతికేస్తున్నాం హుష్షురష్షు అనుకుంటూ.. ఇలా అందమైన, గతాలను తలుచుకుంటూ.. అంతేగా.. అంతేగా..
అలా ఓ ముఫ్ఫై, నలభై, ఏభై ఏళ్ల వెనక్కి.. ఓసారి వెళ్ళొద్దాం.. ఇప్పుడు మనం అలవాటు పడిపోయిన ఈ సౌకర్యాలన్నీ అప్పుడేవీ? అయినా శుభ్రంగా బానేవున్నాము. చాలా హాయిగా కూడా వున్నాము. ఒకానొకచోట కనీసం ఫాన్లు కూడా వుండేవి కావు. అయినా హాయిగా వుండేవాళ్ళం..
ఓ సారి గుర్తు చేసుకోండి ఆరోజులు. పెరట్లో ఏ వేప చెట్టు కిందో.. కొబ్బరి చెట్టు కిందో.. ఏ నులక మంచమో.. లేకపోతే మడతమంచమో వాల్చుకుని. నడుం వాల్చిన రోజులు ఎంత బావుండేవో.. ఇప్పుడు ఆ ఏసీలు వేసుకుని.. తలుపులు బిడాయించుకుని.. బయట ఎవడు కాలింగ్ బెల్ కొడుతున్నాడో వినపడక.. ఏసీ చల్లదనానికీ వణికి.. ఆనక వచ్చే కరెంటుబిల్లుకీ కూడా వణికే రోజులు ఇవి.
ఇహ.. సాయంత్రం అయేసరికి వాకిట్లో చల్లటి నీళ్లు వత్తుగా చల్లి.. వరుసగా నవారు మంచాలు, మడతమంచాలు పెద్దలకి .. కిందన పరుపులు, పాతచీరలతో కుట్టిన మెత్తని బొంతలు.. పిల్లలు, ఆడవాళ్లు.. వేసుకుని... ఏడింటికల్లా భోజనాలు ముగించేసి.. ఈ పక్కల మీదకి చేరేవారు. పిల్లలంతా.. ఏ బామ్మగారి చుట్టూ చేరితే.. ఆవిడ చెప్పే కధలు వింటూనో.. లేదా పైన కనపడే ఆకాశంలో చుక్కలు లెక్కపెడుతూ.. తలా కాసిని వాటాలు వేసుకుంటూనే.. పక్కన చెట్ల నుంచి వీచే చిరుగాలికి నెమ్మదిగా నిద్రలోకి జారుకునేవారు.
పెద్దలకైతే తమ లోకాభిరామాయణాలు తమకి వుండనే వుంటాయి. మంచాల కింద మట్టి కూజాలలో నీళ్లు నింపుకుని.. మధ్య మధ్యలో గాలి స్ధంభిస్తే తమకి, పిల్లల కి విసరడానికి తాటాకు విసనకర్రలు కూడా పక్కనే పెట్టుకునేవారు. ఎక్కడా దోమలు అనే మాటే లేదు. ఎంత బావుండేవి ఆ రోజులు.
ఎప్పుడైనా ఈ ఎండాకాలం
రాత్రుళ్లు ముసురు పట్టి.. చిన్న జల్లు పడ్డాకూడా లేవడానికి బద్దకం.. ఆ.. ఇదేం వానలే. పడదులే.. మనల్ని లేపడానికే వచ్చింది.. మనం లోపలకి వెళ్ళగానే తగ్గిపోతుంది.. ఈ చినుకులని లెక్క చేయకూడదనుకుంటూ.. దుప్పటి ని నిండా ముసుగేసుకున్నా కూడా.. ఆ వాన అంతకన్నా మొండిది.. మనం లేచేదాకా సూదుల్లాంటి చినుకులతో పొడిచి, పొడిచి.. ఇంట్లోకి తరిమేది. కాస్త తెరిపివ్వగానే.. మనమూ.. మన బొంతా తిరిగి తయారమేవాళ్ళం బయటకి రావడానికి. ఆ మట్టివాసన ఎంత బావుండేదో.. పీలుస్తూ.. మళ్లీ గాఢనిద్ర లోకి జారుకునేవాళ్ళం.
ఉదయమే... తెల్లారిందోయ్.. లేవండోయ్ అంటూ.. సూరిబాబు గారి సూది చురుకులూ... కొక్కొరోకో కూతలూ.. పేడనీళ్ళ కళ్ళాపి వాసనలూ.. చుయ్ చుయ్ అంటూ పాలపొదుగుల నుంచి పాలుపిండేటప్పుడు వచ్చే శబ్దాలూ.. వీటన్నితో పాటు.. లేవరా వెధవాయ్ అనే పెద్దల అష్తోత్తరాలతో.. బద్ధకంగా వళ్ళు విరుచుకుంటూ లేచే ఉదయాలూ..
అబ్బే.. ఇప్పుడెక్కడా లేవు.. కాగడా వేసి వెతికినా.. అంజనం వేసి చూసినా కానరావు..
ఏవీ? ఇప్పుడేవీ? ఆ అనుభూతులూ.. అనుభవాలూ.. అర్ధరాత్రి దాకా.. టీవీలూ, ఫోన్లూ.. ఏసీ లతో బంధించిన గదులు.. లోపలిగాలి బయటకిపోక..బయటగాలి లోపలకి రాక.. మట్టివాసన స్థానే .. రూమ్ స్ప్రే లు కొట్టుకుంటూ.. ఏదో బతికేస్తున్నాం హుష్షురష్షు అనుకుంటూ.. ఇలా అందమైన, గతాలను తలుచుకుంటూ.. అంతేగా.. అంతేగా..
No comments:
Post a Comment