ఏమైపోయాయండి ఆ రోజులు
దీపావళి వస్తుంది అంటే 3 నెలలు ముందు నుండే పిల్లలలో ఒకటే సందడి , అరేయ్ ఇంకా 3 నెలలే ఉంది దీపావళి రేపు వెళ్లి సిసింద్రీ మందు, పటాస్ మందు తెచ్చుకుందాం అని మొదలుపెట్టిన మాటల నుండి అనుకోవడం ఆలస్యం వెంటనే వెళ్ళి వాటిని కొని ఊరిలో ఎక్కడ తాటాకులు ఉంటాయా అని నెత్తుక్కొని అవసరమైతే పొలాలకు వెళ్లి తెచ్చుకొని వాటిని ఎండబెట్టి అలాగే సోవియట్ పేపరు కోసం ఎక్కడ ఉన్నదా అని షాప్ ల చుట్టూ తిరిగి ఆ సోవియట్ పేపర్ కొని, పేకలు కొని వాటన్నింటినీ ఒకచోట చేర్చి ఎండబెట్టడం దగ్గరనుండి వాటిని తయారు చేసేవరకు ఒకటే ఆత్రం ఉండేది. ఆ ఆత్రంలోనే తయారుచేసినవి అసలు ఎలా పేలుతున్నాయి అని ఒక్కొక్కటిగా వేస్తూ చివరికి మొత్తం అన్ని అవగొట్టేవాళ్ళం తిరిగి మళ్ళీ మొదటికి వచ్చి మళ్ళీ అవన్నీ కొని తయారు చేసేవాళ్ళం ...
పండగ దగ్గరకి వచ్చేసరికి పేక పెటేబులు, తాటాకు పెటేబులు, సిచ్చిబుడ్డులు, సిసింద్రీలు, జువ్వలు ఇలా ఎన్నో రకాలు సొంతంగా తయారు చేయడం ఉండేది...
పండగ దగ్గరకి వచ్చేసరికి నాన్న ఎప్పుడు మందుగుండు సామాను కొంటార అని ఎదురుచూసిన చూపులు ఎన్నో , వాటిని కొని తీసుకొచ్చాక నాన్న హీరో నుండి సూపర్ హీరో అయ్యేవారు మన దృష్టిలో వాటిని అన్నదమ్ములు, అక్కచెల్లెళ్ళు, అన్నాచెల్లెళ్ళు ఇలా వాటాలు వేసుకొని పంచుకుంటే వచ్చే ఆనందం, పండగకి కొత్త బట్టలు కొంటే కలిగిన ఆనందం, అయిదు రోజుల దీపావళి కి అయిదు రోజులు వచ్చేలా ఆ మందుగుండు సామాను రోజుకి ఇన్ని అన్ని పక్కన పెట్టుకొని వాటిని కాలుస్తున్నప్పుడు పొందిన ఆనందం, నేను అన్ని కాల్చాను మా నాన్న ఆ మందులు తెచ్చారు, ఇవి తెచ్చారు అని మన స్నేహితులకు గొప్పగా చెప్పుకున్నప్పుడు వచ్చిన ఆనందం ,,, పెద్దవాళ్ళు కూడా చిన్న పిల్లలు అయిపోయి మనతో పాటు వాటిని కాల్చుతున్నప్పుడు మనం చూసిన ఆనందం ఎక్కడికి పోయాయి ఇవన్నీ ...
మనమే ఇవన్నీ అనుభవించాము అనుకుంటే మనపెద్దవారు ఇంతకు రెండింతలు సంతోషాన్ని పొందారు ...
వారితో పోల్చుకుంటే మనం తక్కువే కానీ మనతో పోల్చుకుంటే ఇప్పటివారు ఆ విషయాలలో పిసరంత ఆనందమైన పొందడం లేదు అనే చెప్పాలి
అప్పుడు అన్ని చాలా తక్కువ కాలుష్యరహితంగా ఉండేవి ఎందుకంటే ఎవరికి వారు సొంతతయారు చేసుకునేవారు , ఉన్నవాటిలో సంతోషంగా గడిపేవారు ... ఇప్పుడన్ని కాలుష్యాన్ని పదింతలు పెంచేలా ఉంటున్నాయి అయిన కానీ మనుషుల్లో సంతోషాలు ఉండటం లేదు
మా నాన్నగారు వంద రూపాయలు పెట్టి దీపావళి సామానం కొంటె ఇంట్లో అందరం కాల్చుకునేవాళ్ళం , ఇప్పుడు వెయ్యి రూపాయలు పెట్టి కొన్నా సరే అప్పటి ఆనందంలో ఒక్కశాతం కూడా ఉండటం లేదు
కాలం మారింది అనడానికి ఇలాంటివి మరెన్నో ఉదాహరణలు ఉన్నాయి
కాస్త నిజమైన ఆనందంగా, ఉండేలా నేర్పండయ్యా పిల్లలకి మీ ఫణి కందాళ
దీపావళి వస్తుంది అంటే 3 నెలలు ముందు నుండే పిల్లలలో ఒకటే సందడి , అరేయ్ ఇంకా 3 నెలలే ఉంది దీపావళి రేపు వెళ్లి సిసింద్రీ మందు, పటాస్ మందు తెచ్చుకుందాం అని మొదలుపెట్టిన మాటల నుండి అనుకోవడం ఆలస్యం వెంటనే వెళ్ళి వాటిని కొని ఊరిలో ఎక్కడ తాటాకులు ఉంటాయా అని నెత్తుక్కొని అవసరమైతే పొలాలకు వెళ్లి తెచ్చుకొని వాటిని ఎండబెట్టి అలాగే సోవియట్ పేపరు కోసం ఎక్కడ ఉన్నదా అని షాప్ ల చుట్టూ తిరిగి ఆ సోవియట్ పేపర్ కొని, పేకలు కొని వాటన్నింటినీ ఒకచోట చేర్చి ఎండబెట్టడం దగ్గరనుండి వాటిని తయారు చేసేవరకు ఒకటే ఆత్రం ఉండేది. ఆ ఆత్రంలోనే తయారుచేసినవి అసలు ఎలా పేలుతున్నాయి అని ఒక్కొక్కటిగా వేస్తూ చివరికి మొత్తం అన్ని అవగొట్టేవాళ్ళం తిరిగి మళ్ళీ మొదటికి వచ్చి మళ్ళీ అవన్నీ కొని తయారు చేసేవాళ్ళం ...
పండగ దగ్గరకి వచ్చేసరికి పేక పెటేబులు, తాటాకు పెటేబులు, సిచ్చిబుడ్డులు, సిసింద్రీలు, జువ్వలు ఇలా ఎన్నో రకాలు సొంతంగా తయారు చేయడం ఉండేది...
పండగ దగ్గరకి వచ్చేసరికి నాన్న ఎప్పుడు మందుగుండు సామాను కొంటార అని ఎదురుచూసిన చూపులు ఎన్నో , వాటిని కొని తీసుకొచ్చాక నాన్న హీరో నుండి సూపర్ హీరో అయ్యేవారు మన దృష్టిలో వాటిని అన్నదమ్ములు, అక్కచెల్లెళ్ళు, అన్నాచెల్లెళ్ళు ఇలా వాటాలు వేసుకొని పంచుకుంటే వచ్చే ఆనందం, పండగకి కొత్త బట్టలు కొంటే కలిగిన ఆనందం, అయిదు రోజుల దీపావళి కి అయిదు రోజులు వచ్చేలా ఆ మందుగుండు సామాను రోజుకి ఇన్ని అన్ని పక్కన పెట్టుకొని వాటిని కాలుస్తున్నప్పుడు పొందిన ఆనందం, నేను అన్ని కాల్చాను మా నాన్న ఆ మందులు తెచ్చారు, ఇవి తెచ్చారు అని మన స్నేహితులకు గొప్పగా చెప్పుకున్నప్పుడు వచ్చిన ఆనందం ,,, పెద్దవాళ్ళు కూడా చిన్న పిల్లలు అయిపోయి మనతో పాటు వాటిని కాల్చుతున్నప్పుడు మనం చూసిన ఆనందం ఎక్కడికి పోయాయి ఇవన్నీ ...
మనమే ఇవన్నీ అనుభవించాము అనుకుంటే మనపెద్దవారు ఇంతకు రెండింతలు సంతోషాన్ని పొందారు ...
వారితో పోల్చుకుంటే మనం తక్కువే కానీ మనతో పోల్చుకుంటే ఇప్పటివారు ఆ విషయాలలో పిసరంత ఆనందమైన పొందడం లేదు అనే చెప్పాలి
అప్పుడు అన్ని చాలా తక్కువ కాలుష్యరహితంగా ఉండేవి ఎందుకంటే ఎవరికి వారు సొంతతయారు చేసుకునేవారు , ఉన్నవాటిలో సంతోషంగా గడిపేవారు ... ఇప్పుడన్ని కాలుష్యాన్ని పదింతలు పెంచేలా ఉంటున్నాయి అయిన కానీ మనుషుల్లో సంతోషాలు ఉండటం లేదు
మా నాన్నగారు వంద రూపాయలు పెట్టి దీపావళి సామానం కొంటె ఇంట్లో అందరం కాల్చుకునేవాళ్ళం , ఇప్పుడు వెయ్యి రూపాయలు పెట్టి కొన్నా సరే అప్పటి ఆనందంలో ఒక్కశాతం కూడా ఉండటం లేదు
కాలం మారింది అనడానికి ఇలాంటివి మరెన్నో ఉదాహరణలు ఉన్నాయి
కాస్త నిజమైన ఆనందంగా, ఉండేలా నేర్పండయ్యా పిల్లలకి మీ ఫణి కందాళ
No comments:
Post a Comment