ఎన్ని సార్లు చదివినా కంటతడి పెట్టించేదే ఈ క్రింది విషయం. చదవండి, ఇంకొకరికి పంపండి ఈ భరత మాత ముద్దు బిడ్డల విషయం. వారిని గౌరవించడమంటే మనల్ని మనం గౌరవించకోవటమే.

నా సీట్ లో కూర్చున్నాను విశాఖపట్నం లో . ఆరేడు గంటల ప్రయాణం . మంచి పుస్తకం చదువుకోవడం , ఒక గంట నిద్ర పోవడం... ఇవీ నా ప్రయాణం లో నేను చేయ్యాలనుకున్నవి .
సరిగ్గా టెక్ ఆఫ్ కి ముందు నా చుట్టూ ఉన్న అన్ని సీట్ల లోనూ సైనికులు కొందరు వచ్చి ఆక్రమించుకున్నారు . అన్నీ నిండి పోయాయి . కాలక్షేపంగా ఉంటుంది అని పక్కన కూర్చున్న అతడిని అడిగాను . " ఎక్కడకి వెడుతున్నారు ?" అని
" ఢిల్లీ సర్ ! అక్కడ రెండు వారాలు శిక్షణ తర్వాత ఆపరేషన్ కి పంపిస్తారు " అన్నాడు అతను .
ఒక గంట గడిచింది . అనౌన్సమెంట్ వినబడింది . కావలసిన వారు డబ్బులు చెల్లించి లంచ్ చేయవచ్చు అని . సరే ఇంకా చాలా టైం గడపాలి అని లంచ్ చేస్తే ఓ పని అయిపోతుంది కదా అని అనిపించింది . నేను పర్సు తీసుకుని లంచ్ బుక్ చేద్దామనుకుంటూ అనుకుంటుండగా మాటలు వినిపించాయి

" మనం కూడా లంచ్ చేద్దామా ?" అడిగాడు ఆ సైనికులలో ఒకరు
" వద్దు ! వీళ్ళ లంచ్ ఖరీదు ఎక్కువ . సరుకు తక్కువ . విమానం దిగాక తిందాం లే ! "
" సరే ! "
నేను ఫ్లైట్ అటెండెంట్ దగ్గరకి వెళ్ళాను . ఆమెతో " వాళ్ళందరికీ కూడా లంచ్ ఇవ్వండి . " అని డబ్బులు మొత్తం పది లంచ్ లకి ఇచ్చాను .

" ఆమె కళ్ళల్లో నీరు " నా తమ్ముడు కార్గిల్ లో ఉన్నాడు సర్ ! వాడికి మీరు భోజనం పెట్టినట్టు అనిపిస్తోంది సర్ ! " అంటూ నాచేతులు రెండూ పట్టుకుంది .
నేను నా సీట్ లోకి వచ్చి కూర్చున్నాను .
అరగంటలో అందరికీ లంచ్ బాక్స్ లు ఇచ్చేసింది
నేను భోజనం ముగించి విమానం వెనక్కి రెస్ట్ రూం కి వెడుతున్నాను .
వెనుక సీట్ లో నుండి ఒక ముసలాయన వచ్చాడు .
నేను అంతా గమనించాను . మీకు అభినందనలు .
అందులో నాకూ భాగస్వామ్యం ఇవ్వండి అంటూ చేతిలో చేయి కలిపారు
ఆ చేతిలో 500 రూపాయలు నా చేతికి తగిలాయి . మీ ఆనందం లో నా వంతు అన్నారాయన .
నేను వెనుకకు వచ్చేశాను . .నా సీట్ లో కూర్చున్నాను . ఒక అరగంట గడిచింది. విమానం పైలట్ సీట్ నెంబర్లు వెతుక్కుంటూ నా దగ్గరకి వచ్చాడు . నావేపు చూసి చిరునవ్వు నవ్వాడు .
" మీకు షేక్ హ్యాండ్ ఇద్దామనుకుంటున్నాను అన్నాడు ."
నేను సీట్ బెల్ట్ విప్పి లేచి నిలబడ్డాను . అతడు షేక్ హేండ్ ఇస్తూ " నేను గతం లో యుధ్ధవిమాన పిలట్ గా పనిచేశాను . అపుడు ఎవరో ఒకాయన మీలాగే నాకు భోజనం కొని పెట్టారు . అది మీలోని ప్రేమకు చిహ్నం . నేను దానిని మరువలేను " అన్నాడు
విమానం లోని పాసింజర్లు చప్పట్లు కొట్టారు . నాకు కొంచెం సిగ్గు గా అనిపించింది . నేను చేసినది ఒక మంచి పని అని చేశాను అంతే కానీ నేను పొగడ్త కోసం చెయ్యలేదు .

నేను లేచి కొంచెం ముందు సీట్ల వైపు వెళ్లాను . ఒక 18 సంవత్సరాల కుర్రాడు నా ముందు చెయ్యి చాపాడు . షేక్ హేండ్ ఇస్తూ ఒక నోటు పెట్టాడు .
ప్రయాణం ముగిసింది .

నేను దిగడం కోసం డోర్ దగ్గర నిలబడ్డాను . ఒకాయన మాట్లాడకుండా నా జేబులో ఏదో పెట్టి వెళ్లి పోయాడు . ఇంకో నోటు.
నేను దిగి బయటకు వెల్లేలోగా నాతో పాటు దిగిన సైనికులు అందరూ ఒక చోట కలుసుకుంటున్నారు. నేను గబగబా వాళ్ళ దగ్గరకి వెళ్లాను నాకు విమానం లోపల తోటి పాసింజర్లు ఇచ్చిన నోట్లు జేబులో నుండి తీసి వాళ్ళకు ఇస్తూ " మీరు మీ ట్రైనింగ్ చోటుకి వెళ్ళే లోపులో ఈ డబ్బు మీకు సాండ్ విచ్ తినడానికి పనికి వస్తాయి . మీరు మాకిచ్చే రక్షణ తో పోలిస్తే ఏమి ఇచ్చినా తక్కువే ! మీరు ఈ దేశానికి చేస్తున్న పనికి మీకు ధన్య వాదాలు . భగవంతుడు మిమ్మల్ని , మీ కుటుంబాలనూ ప్రేమతో చూడు గాక ! " అన్నాను . నా కళ్ళలో చిరు తడి .

ఆ పది మంది సైనికులు విమానం లోని అందరు ప్రయాణికుల ప్రేమను వాళ్ళతో తీసుకు వెడుతున్నారు . నేను నా కారు ఎక్కుతూ తమ జీవితాలను ఈ దేశం కోసం ఇచ్చేయ్యబోతున్న వారిని దీర్ఘాయువులుగా చూడు స్వామీ ! అని దేవుడిని కోరుకున్నాను.
ఒక సైనికుడు అంటే
తన జీవితాన్ని ఇండియా కు చెల్లించబడే బ్లాంక్ చెక్కు లాంటి వాడు .
" బ్రతికినంత కాలమూ, జీవితాన్ని చెల్లించే ఖాళీ చెక్కు "

వారి గొప్పతనాన్ని తెలియని ఎందఱో ఉన్నారు ఇంకా !

మన కోసం ప్రాణాలను పణంగా పెట్టిన మన సైనికులను ప్రేమించుదాం

-ఙై హింద్